it was a bumpy ride, yes it was

hoi allemaal,
Met de laptop op schoot, want daar schijnt die voor te dienen, de tv aan in het veilige motel en even bijkomend van de terugreis, kan ik nu rustig schrijven over mijn grand canyon ervaring en niet te vergeten the way back.Als je ooit in de grand canyon komt, bedenk dan wel even van tevoren, wat je wilt zien; the west rim of the south rim, het is nl iets heel anders. De west rim heeft nl de air walk is helemaal niet in the south rim. Het enige wat ik wilde zien was die verrekte walk en raadt eens waar wij zaten? yes, in the south rim.over plannen gesproken!
Maar daar niet gelaten, de south rim is ook zeer zeker de moeite waard; We hebben 2 vrolijke semi-bejaarde japanse dames leren kennen die nog chaotischer waren dan ik (en we dachten nog wel dat dit onmogelijk was) maar die 2 hadden echt de gouden medaille gewonnen als chaotisme een olympische sport zou zijn.Ze waren echt schattig en waren steeds dolblij als ze ons gevonden hadden wat dat betekende dat ze bv op de juiste pick-up plaats waren beland, iets wat toch niet onbelangrijk is als je door de bus opgepikt moet worden voor de terugreis.Verder hebben we de eerste 2 verse belgen leren kennen sinds dagen want wij waren ervan overtuigd dat kris en ik de enige nederlands sprekende mensen waren in de omtrek,( allez kris kan je niet echt in die cathegorie plaatsen, maar het lijkt toch een beetje op Nederlands)
Maar goed, we hebben de pick-up plaats tijdig bereikt en dat kwam heel erg goed uit want kris werd echt ongerust.Ik niet, ik had bedacht dat ze zowiezo niet zonder ons zouden vertrekken want we zitten in het land van "the law suit" en daar gaan ze zich echt niet aan wagen. De terugreis was zacht gezegd niet aangenaam, zeg maar helemaal niet aangenaam.De chaffeur scheurde met een vaart van tig per uur de heuvel af en remde op de meest onmogelijke momenten en ook nog eens altijd op het laatste moment.regelmatig moest hij corrigeren en belande dan in de berm, haalde vrachtwagens en personenwagens gewoon langs alle kanten in en bleef maar scheuren. Hij moest en zou voor een bepaalde tijd bij die achterlijke Mcdonalds zijn want die ging sluiten en anders zou hij zijn procentje mislopen.Machtig toch, ik werd er echt kotsmisselijk van en alles was in het donker, alleen van die oranje lichtjes op het wegdek markeerde de 2 banen.Het was op zijn zachts gezegd a bumpy ride en iedereen was blij heelhuids in las vegas aangekomen te zijn.
Las vegas, onze laatste nacht, onze laatste cocktail hier in de stad die nooit lijkt te slapen. Vreemd hoe een reis ook in delen kan verdeeld worden en de bereikte doelen een afgesloten hoofdstuk worden.Vreemd idee dat dit deel van onze reis zo een hoofdstuk is, echt vreemd.
ik ga slapen, morgenochtend om 4 uur eruit en ik moet de pils van kris nog opdrinken want die kan ze weer eens niet op.


de foto's komen nog, maar vanochtend zijn er nieuwe opgezet

slaap wel, nien